Ocena wpływu tymozyny β4 (Tβ4) na barierę śluzową jelit w mysim modelu zapalenia jelita grubego sugeruje, że Tβ4 może naruszać integralność bariery śluzowej i hamować autofagię, wskazując ją jako potencjalny marker diagnostyczny defektów bariery jelitowej

Choroba zapalna jelit (ChZJ) to przewlekła choroba charakteryzująca się stanem zapalnym w przewodzie pokarmowym. Obejmuje dwa główne podtypy: chorobę Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejące zapalenie jelita grubego. CHZJ jest schorzeniem złożonym i nawracającym, a jego dokładne przyczyny nie są jeszcze w pełni poznane. Typowe objawy to ból brzucha, biegunka, krwawienie z odbytu, utrata masy ciała, zmęczenie i gorączka. Ponadto CHZJ charakteryzuje się zwiększoną przepuszczalnością przestrzeni międzykomórkowej i wadliwą regulacją połączeń ścisłych, co prowadzi do zwiększonej przepuszczalności jelit.

Rozpoznanie CHZJ opiera się na połączeniu objawów klinicznych, badań obrazowych, wyników endoskopowych i badania histologicznego. Nie ma jednak złotego standardu metody diagnostycznej oceny funkcji bariery jelitowej. Dlatego kluczowa jest identyfikacja biomarkerów molekularnych w diagnostyce chorób związanych ze zwiększoną przepuszczalnością jelit. Zaproponowano kilka potencjalnych biomarkerów, takich jak zonulina, białka wiążące kwasy tłuszczowe, cytrulina, białko wiążące LPS i czynniki zapalne, ale nie ustalono jeszcze standaryzowanej metody diagnostycznej.

Rola tymozyny jest wieloaspektowa i rozciąga się na różne procesy fizjologiczne. Tymozyna β4 jest peptydem szeroko rozpowszechnionym w organizmie, w tym w grasicy, śledzionie, mózgu, wątrobie, nerkach i przewodzie pokarmowym. Stwierdzono, że odgrywa istotną rolę w promowaniu angiogenezy, zwiększaniu żywotności komórek progenitorowych śródbłonka, wywoływaniu proliferacji i migracji komórek oraz tworzeniu wewnątrzkomórkowych struktur kapilarnych. Wykazano również, że Tβ4 łagodzi stany zapalne, ma działanie kardioprotekcyjne i wspomaga gojenie się ran skóry. Ma obiecujące zastosowania w leczeniu chorób suchego oka.

Jednakże specyficzny wpływ Tβ4 na barierę jelitową nie jest w pełni poznany. W mysim modelu zapalenia okrężnicy i uszkodzenia bariery okrężnicy stwierdzono wzrost ekspresji Tβ4, co wskazuje na uszkodzenie bariery śluzowej. Myszy leczone Tβ4 wykazywały uszkodzoną barierę śluzu jelitowego i zmniejszoną autofagię, szlak molekularny chroniący barierę śródbłonkową i regulujący wydzielanie mucyny. Tβ4 hamował wytwarzanie mucyny2 w okrężnicy, zakłócał ścisłe połączenia i zmniejszał autofagię. Odkrycia te sugerują, że Tβ4 może brać udział w naruszaniu integralności bariery śluzowej jelit i hamowaniu autofagii, co czyni go potencjalnym nowym markerem diagnostycznym defektów bariery jelitowej.

Badanie podkreśla potrzebę opracowania standaryzowanych metod diagnostycznych i terapii ukierunkowanych na barierę jelitową, gdyż brakuje obecnie dostępnych metod. Identyfikacja biomarkerów molekularnych, takich jak Tβ4, w celu diagnozowania chorób związanych ze zwiększoną przepuszczalnością jelit ma kluczowe znaczenie. Podsumowując, ten artykuł naukowy dostarcza dowodów na zaburzenie bariery śluzowej jelit i zwiększoną ekspresję Tβ4 w zapaleniu jelita grubego u myszy. Wykazano, że Tβ4 upośledza barierę śluzu jelitowego poprzez hamowanie autofagii. Odkrycia sugerują, że Tβ4 może służyć jako potencjalny marker diagnostyczny do identyfikacji uszkodzenia bariery jelitowej w CHZJ. Aby w pełni zrozumieć wpływ Tβ4 na zapalenie jelita grubego, potrzebne są dalsze badania podstaw mechanizmów działania.

Cały artykuł można znaleźć tutaj: https://doi.org/10.1016/j.intimp.2023.111103